ระบบการเรียนรู้เฉพาะทางในอดีต…
ไม่ได้ตอบโจทย์การรักษาโรคภัยไข้เจ็บที่เพิ่มปริมาณขึ้นทุกวัน

การผลิตแพทย์เฉพาะทางไม่สามารถกระจายได้ทั่วถึง หรือศาสตร์แขนงอื่นๆ เช่น ชะลอวัย และเวชปฏิบัติ เสริมสวย ที่ดูแลประชากรมีอายุยืนยาวขึ้นและยังไม่มีการรับรองจากแพทยสภา จึงทําให้เกิดหมอเถื่อน หมอกระเป๋า หรือประชาชนรักษาโรคภัยแบบความเชื่อเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เราต้องการเห็นแพทยสภาปฏิรูปให้แพทย์ที่อยู่ห่างไกลตามชนบทได้เรียนรู้ด้วยระบบทางไกล และมีการสอบรายหัตถการ หรือหลักสูตรระยะสั้น และรับรองโดยแพทยสภา
เชียวชาญด้านใดด้านหนึ่งเป็นเวลานาน

แพทย์ทุกคนต้องเข้าถึงการสั่งยาทุกชนิด การโฆษณาที่เท่าเทียม และอนุญาตใช้เครื่องมือแพทย์ได้อย่าง เท่าเทียม ประชาชนจะได้เข้าถึงแพทย์ในทุกท้องถิ่นได้ง่าย เพราะมีการผลิตแพทย์รายหัตถการเพิ่ม ราคา ค่ารักษาก็จะถูกลง… ประชาชนก็เข้าถึงได้ง่ายไม่เกิดความเสี่ยงไปใช้บริการหมอเถื่อน